Het Omgangshuis

Ik zie haar zitten, een meisje van veertien jaar met lange zwarte haren en mooie ogen.

Ze ziet er ouder uit dan ze is. Ze heeft een gesloten houding en lijkt weinig behoefte te hebben aan een gesprek met mij.

Gescheiden ouders

Sinds een half jaar ben ik bij Darina* en haar moeder betrokken als opvoedondersteuner.

Eerder heb ik mij ingelezen in de casus. Woorden als “gescheiden ouders”, “oudere vriendjes”, “weglopen van huis”, “zedendelict” en “prostitutie” sprongen er voor mij uit. En nu zit ze al drie maanden in een gesloten inrichting, voor haar eigen veiligheid.

Zo jong, in de bloei van haar leven en dan al zoveel meegemaakt.. Ik vind het triest om te lezen. En ik merk dat ik graag wil weten wie dit meisje, deze jonge vrouw, is.

We zitten samen in een grote ruimte in het gebouw waar Darina nu verblijft. Ik stel veel vragen aan haar, maar ik krijg weinig respons. In gedachte ben ik aan het bedenken hoe ik het ijs tussen ons kan breken. Ik vraag haar of we even een stukje kunnen gaan wandelen met elkaar. Ze moet hiervoor eerst even toestemming vragen aan haar begeleider. We krijgen toestemming van de begeleider en ze ontgrendelt de deuren voor ons.

Frisse lucht.. Ik merk dat Darina het ook fijn vindt om even buiten te zijn. Ze begint te kletsen over wat ze hier allemaal doet, hoe het op school gaat, maar vooral hoe erg ze haar moeder mist. Toen ze nog thuis woonde had ze niet zo’n goede band met haar moeder. Maar nu ze hier zit is ze gaan nadenken en realiseert ze zich dat ze dingen heeft gedaan die ze beter niet had kunnen doen. Ze wil heel graag weer een band opbouwen met haar moeder. Wat mooi en waardevol dat ze dit is gaan beseffen.

Een week later heb ik een gesprek met de begeleider van Darina. We praten over hoe het is gegaan de afgelopen tijd. De begeleider is verbaasd over de grote stappen die Darina heeft gezet. Ze is open naar de begeleiding, ze stelt vragen wanneer ze iets niet begrijpt en ze helpt andere jongeren als ze er even doorheen zitten. Ik kijk even naar Darina en zie een glinstering in haar ogen, trots en hoop voor de toekomst. De begeleider van Darina besluit dat ze volgend weekend voor het eerst op verlof mag naar haar moeder. Iets waar Darina al zo lang naar uitkijkt. Wat fijn voor haar.

We bespreken met elkaar dat het goed zou zijn als Darina alles wat ze heeft meegemaakt ook echt een plekje kan gaan geven. Soms is het goed om vervelende gebeurtenissen nog eens terug te halen en te kijken hoe dat nu nog je leven beïnvloedt en hoe je het een plekje kan geven in je leven. Darina zegt; “Zolang ik er niet over praat, zit ik er ook niet mee”. Ik besluit het nu even te laten rusten en dit op een later moment nog eens bespreekbaar te maken.

2 weken later..

Ik open mijn mailbox en zie een e-mail van de begeleider van Darina. Ik schrik! Darina is gisteren niet terug gekomen van haar verlof. Niemand, de instelling, de politie en ook haar moeder weten niet waar ze nu is. De politie denkt aan eerwraak of dat ze in handen is van een loverboy.

Mijn eerste gedachte was ‘het ging zo goed’…en dacht aan de glinstering in de ogen van Darina toen haar werd verteld dat ze het zo goed deed. Die glinstering geeft me hoop dat Darina weer terug komt. Hoop dat ze gaat werken aan haar toekomst en opgroeit als een mooie, sterke jonge vrouw, die nu al in haar verschuild zit. En ik help haar daar graag bij.

Wordt vervolgd…

Esther, Ambulant begeleider bij Tugra Zorg&Welzijn

*Darina is niet de echte naam van dit meisje.

Dit artikel is ook verschenen in het Mies magazine: http://miesmagazine.com/glinstering-mooie-bruine-ogen/